Het is vrijdagnamiddag en de les algebra sleept aan.
Jessica is de enige mormoonse tiener in deze kleine katholieke parochieschool. Behalve dan de negenjarige Chrissie in de lagere afdeling aan de andere kant van de nauwe speeltuin, maar dat telt amper. Jessica zit in de middelbare afdeling.
Het is eind september, nog steeds zonnig. De ramen staan open en geluiden van andere klassen warrelen voorbij. De twee platanen op de speelplaats verzamelen licht op hun vergelende bladeren. Maar vandaag, voor Jessica, is de wereld zwart en rood.
Ja, akkoord, ze heeft wel een paar vriendinnen hier. Maar de grenzen tussen de clans zijn strikt. En het woord van wijsheid is een wankel touw om op te lopen wanneer plagers aan de palen schudden.
Jessica is triest voor de dingen die nog verloren moeten gaan. Verloren in wat ze het elusieve, het ongrijpbare van het leven heeft geleerd te noemen. Nieuwe woorden maken begrippen om op te teren. Ze herbergt smart en pijn, maar weet niet waar die vandaan komen. Ze wil iemand anders zijn. Ze voelt zich schuldig over haar woede-uitbarsting gisteravond thuis. Ze treurt over haar tot mislukking gedoemde toekomst.
Op dit moment zou ze een gedicht kunnen schrijven boordevol twijfels en wee en littekens en vlekken en een bloedend hart en het leven hangend aan een draad.
Plotseling stopt de tijd. De leerkracht zwijgt, heft haar hoofd. Gezichten draaien naar de ramen. Het gezoem van andere klassen sterft uit. Van de andere kant van de speeltuin, zweeft de melodie van een blokfluit over de school. Het komt uit het vierde leerjaar.
Het is slechts één van de kinderen, die een talent moet tonen, en die speelt met de aarzelende charme van een kind. Maar de langzame, onbekende melodie wordt door de wind of door engelen gedragen. De school luistert.
Jessica bijt op haar lip. Een golf van gelukzaligheid verjaagt de duisternis.
Zij is de enige die het weet. Chrissie speelt Ik ben een kind van God.